Mendoza, Chili, Paaseiland & 2 rare verhalen

Waar, hoe en wanneer het precies is gebeurd, kan ik me niet meer herinneren, maar ergens in Argentinië ben ik eigenaar geworden van vals geld. Gelukkig geen groot bedrag (ongeveer 20 euro) maar in Argentinië kun je er in elk geval een avond goed van eten. Ik vermoed dat ik in een restaurant, café of taxi vals wisselgeld heb ontvangen. En stom natuurlijk dat ik de biljetten niet op watermerk had gecontroleerd. Maar ja, wie doet dat nou? Afijn, geen probleem: ik geef het gewoon weer uit en dan is het probleem opgelost, dacht ik. Iets wat waarschijnlijk elke toerist in den vreemde zou doen dit hier mee geconfronteerd werd. En dat viel een beetje tegen. Zeker omdat ongeveer gelijktijdig met mijn ontdekking op de tv een nieuws-item verscheen over vals geld en dat je erg moest opletten en hoe je makkelijk kon controleren of een biljet vals was of niet. Helaas kwamen al deze goed bedoelde adviezen voor mij te laat. Maar bijna was het gelukt. In een restaurant waar ik had geluncht was het biljet geaccepteerd en in ietwat versnelde pas liep ik de zaak uit richting dichtst bijzijnde straathoek om daarna mijn tempo verder te verhogen. Waar zo’n marathon al niet goed voor was dacht ik nog, toen ik plotseling van achter mij de vriendelijke serveerster met hijgende stem hoorde roepen ‘señor, señor, hijg, dit biljet is vals’. Met mijn beste pokerface en vol verbazing hoorde ik haar verhaal aan. Maar hoe kon dat nu? Ik had het geld net gepind. Kijk maar, het zag er nog als nieuw uit, speelde ik de vermoorde onschuld en liet ter verdere ondersteuning van mijn betoog de bon van de pin-transactie zien. Maar haar conclusie was onverbiddelijk. Dit biljet kon ze niet aannemen. En na een wisseling voor een echt biljet moest ik concluderen dat de poging was mislukt. Na nog 2 pogingen merkte ik dat mijn pokerface scheuren begon te vertonen en om te voorkomen dat ik zelf een nieuws-item op tv zou worden, besloot ik het geld als souvenir te bewaren.
Nog een raar verhaal. Op een zaterdagmiddag was ik vanuit Salta gearriveerd in de wijnstad van Argentinië: Mendoza. De hele stad leek verlaten, bijna geen mensen en verkeer op straat. Na een wijnexcursie en een tocht naar de Aconcagua geregeld te hebben voor de komende dagen, besloot ik ergens een glas Malbec-wijn te drinken. Afijn, na enkele glazen (want de Malbec smaakte erg goed), was het tijd voor avondeten. Terwijl ik in het inmiddels donker geworden Mendoza richting centrum liep op zoek naar een leuk restaurant, werd ik aangesproken door een toeristisch uitziende jongeman die de weg naar het busstation vroeg. Na 2 zinnen blijkt het een Nederlander te zijn die eerder die middag bij aankomst op het busstation van Mendoza was beroofd van al zijn bagage, portemonnee en paspoort nadat er met pepperspray op hem was gespoten. Het enige dat hij nog had, zo zei hij met brabants accent, waren de kleren die hij aanhad en een te klein jasje dat hij van een Engelsman had gekregen. Verder had hij niets meer. Aan zijn gezicht kon ik zien dat hij er goed doorheen zat en moe was. Hij had al aangifte bij de politie gedaan en om verder te kunnen reizen moest hij eerst naar de Nederlandse ambassade in Buenos Aires (ongeveer 2000km van Mendoza) voor een nieuw paspoort daarna zou hij naar Chili gaan. Ik hoorde het hele verhaal met verbazing aan en kreeg medelijden met hem. Ik moest hem helpen. En tegelijkertijd, de man was niet bepaald een kleintje, en pepperspray in het zeer rustige Mendoza? Iets in me zei dat het te onwaarschijnlijk klonk om waar te zijn. Maar toch, hij maakte niet de indruk op geld uit te zijn maar vooral zijn verhaal kwijt te willen en een ticket naar Buenos Aires te willen hebben. Ik vroeg hem hoe hij zonder geld naar Buenos Aires wilde reizen. Hij zou wel zien. En voor ik het in de gaten had, bood ik hem mijn valse geld aan zodat hij voorlopig weer even geholpen was. Zichtbaar opgevrolijkt nam hij het geld in ontvangst en gaf met zachte g te kennen dat hij het geld weer terug zou betalen, zodra hij weer in de gelegenheid was. Terwijl ik nog voorzichtig tegensputterde dat het niet zo’n haast had, noteerde ik voor de vorm zijn mailadres. En na mij een dikke zoen van blijdschap op de wang te hebben gegeven (nee, ik ben echt geen homo, hoor!) vervolgde hij zijn weg naar het busstation. O, wat had ik gedaan! De hele avond speelde het verhaal door mijn hoofd en had ik spijt van mijn actie om een Nederlander in nood zo af te schepen met mijn valse geld. Maar het leed was al geschied. Nu maar hopen dat ik hem na zijn ontdekking (en dat kon nooit lang duren) niet meer tegen zou komen. Een 2e ontmoeting bleef mij gelukkig bespaard. De volgende dag besloot ik voor de aardigheid de naam van onze brabantse vriend via Google op te zoeken. Kevin van Tilburg noemde hij zich.Wat bleek? Deze man was een oplichter en er was zelfs een compleet forum waar vele Nederlanders die in de afgelopen paar jaar (zolang liep hij er dus al rond) op dezelfde manier bij de neus waren genomen, hun beklag deden, waarschuwden en de man complimenteerden met zijn uitstekende acteertalent en het er allen over eens waren dat hij een carrière als groot acteur was misgelopen. Zelfs via de website van het Ministerie van Buitenlandse Zaken wordt voor hem gewaarschuwd. En een grote grijns verscheen op mijn gezicht: mijn valse geld had toch nog een goede bestemming gekregen. Eén ding is in elk geval zeker: je kunt hier werkelijk niemand vertrouwen en zeker Nederlanders niet!
Na deze onvergetelijke ontmoeting met Kevin heb ik verder in Mendoza een leuke tijd gehad. Het stadje zelf is ruim opgezet. Bij een aardbeving in 1861(dit jaar precies 150 jaar geleden) werd de hele stad finaal met de grond gelijk gemaakt. Tijdens de wederopbouw besloot men de stad ruimer op te zettten met veel groen en voldoende ruimte om te schuilen mocht er een nieuwe aardbeving komen. Als je door de stad loopt valt onmiddellijk dat er inderdaad heel veel bomen zijn. Mendoze ligt aan de voet van het Andes-gebergte en vormt daarmee een goede uitvalsbasis om bergtochten te maken. Ik heb zo’n tocht gemaakt met als letterlijk en figuurlijk hoogtepunt de Aconcagua, de hoogste berg van het Amerikaanse continent (6962m). Het was zeer de moeite waard. Het is de doorgaande weg naar Chili die over de pas leidt en dus ook door het vrachtverkeer wordt gebruikt. Een paar kilometer voor de grens heeft iemand op eigen houtje een museum (mundo perdido, verloren wereld) gemaakt om de hele vorming van het Andes-gebergte in Jip-en-Janneke taal uit te leggen. De eigenaar is een ware plak-en-knip-koning die met veel ijver, creativiteit en geduld het museum in elkaar gezet heeft en persoonlijk de rondleidingen verzocht. De Aconcagua zelf was helaas in wolken gehuld maar de ervaring (en de kou!) waren er niet minder om. Het hele Andes-gebergte telt overigens meer dan 100 toppen van 6km of hoger en lokaal spreekt men over de Aconcagua als de hoogste berg ter wereld buiten de Himalaya.
En ik was natuurlijk niet alleen voor de Aconcagua naar Mendoza gekomen. Een wijn-excursie mocht niet ontbreken. Dus toog ik op maandagochtend (toegegeven niet het beste moment voor een wijnproef-tocht) op een mountainbike langs een aantal bekende wijnhuizen in de omgeving van Mendoza. In totaal zijn er in dit gebied meer dan 1500 bodegas die goed zijn voor ca. 80% van de Argentijnse wijnproductie. Befaamd is de wijn die gemaakt wordt van de Malbec-druif. Deze van oorsprong Franse druif doet het hier erg goed (dankzij de hoogte en het zonnige klimaat) en de Malbec-wijnen uit Mendoza worden algemeen beschouwd als de beste ter wereld. Dit tot groot verdriet van de Fransen.
Vanuit Mendoza ben ik per bus over de Andes (inderdaad diezelfde weg) getogen richting de Chileense kust. De plaatsen Viña del Mar (Viña voor de locals) en Valparaíso (Valp voor de locals) aldaar bezocht en vervolgens terug naar Santiago om daar een paar dagen rond te kijken. Erg grappig om te bekijken is de wisseling van de wacht voor het presidentieel paleis, om de dag om 10 uur ’s ochtends. Een zeer uitgebreid circus dat alles bij elkaar een half uur in beslag neemt (zie filmpje op picasaweb). En dat al vele jaren onafgebroken achter elkaar. Na Santiago ben ik een paar dagen naar Paas-eiland (let op de plaats van het streepje) gereisd. Weliswaar Chileens grondgebied, maar aangezien het bijna 4000 km van het vasteland ligt en het subtropisch klimaat kent, is de setting totaal anders. Zeer mooie natuur met zo’n beetje alle kleuren die je maar kan bedenken (inderdaad: net een geschilderd paasei). Per scooter en mountainbike ben ik drie dagen het eiland een paar keer over gecrost. Met 3 oude vulkanen en behoorlijk wat heuvelwerk valt dat op een mountain-bike niet mee. Maar de beelden en de omgeving maakten veel goed. Inmiddels ben ik weer in Santiago teruggekeerd om morgen richting Quito te reizen, de hoofdstad van Ecuador. Dan begint het echte leven weer, want ik begin aan mijn eerste vrijwilligersopdracht op een school in Quito.

Last but not least: mijn mobiele telefoon heeft het inmiddels begeven. Dat wil zegen, alles doet het, behalve… het schermpje. Niet dat ik zo veel belde maar ik ben nu mijn horloge, wekker, woordenboek en notitieblok kwijt, en vele namen van mensen die ik onderweg ben tegengekomen. We blijven op een wonder hopen.

Saludos,

Marc

https://picasaweb.google.com/lh/sredir?uname=marc.berghouwer&target=ALBUM&id=5614164540434327601&authkey=Gv1sRgCOCP2PaMvZ-hYA&feat=email